Exposities

Emo Verkerk, ‘Chez Georges III’

Graag nodigen we u uit, op zaterdag 18 september 2021 om 15.00 uur, voor de feestelijke opening van de tentoonstelling, ‘Chez Georges III’ van Emo Verkerk.

In restaurant Kunst en Kitchen en de Kunstuitleen, zal een overzicht getoond worden van een selectie schilderijen over Frank Zappa en Wallace Black Elk.

De tentoonstelling wordt geopend door George Hannah van Restaurant Kunst en Kitchen u wordt getrakteerd op een Drankje en een hapje uit de Egyptische keuken.

Emo Verkerk

In 1976, op 21-jarige leeftijd, maakte Emo Verkerk zijn eerste kunstwerk. Hij nam een bestaande keukenstoel en verlengde de zitting tot ongeveer een meter. De gedachte erachter was dat je aanwezigheid op het puntje van deze stoel actiever in de ruimte zou zijn. Dit is een wonderlijk begin van een oeuvre dat vooral bestaat uit portretten van historische personen, die er dus niet op konden plaatsnemen om geschilderd te worden.

Dat kon dan een schrijver zijn geweest of filosoof, cartoonist of collega schilder, existentialist of gelovige. Een rationalist of idealist, musicus of componist, acteur of toneelschrijver. Zelfs een goochelaar of een sjamaan.

Maar de keuze van Verkerk voor deze of gene ligt vrij gevoelig. Er moet bepaald een klik zijn. Zijn motief is geen adoratie of idolatrie, maar sympathie. En de ontmoetingen zijn nog vrij toevallig ook, want van een rode draad is amper sprake. Zijn benadering van de individuele gevallen is telkens uniek en leidt dan ook tot verrassende oplossingen. En meer dan eens wordt dit proces een heuse zoektocht die resulteert in meerdere portretten van de persoon. Zoals in het geval van Frank Zappa en Wallace Black Elk, waar nu een selectie uit wordt getoond.

Emo Verkerk ziet het zo: “De mensen die ik schilder boeien me gewoon. Vanwege mijn warme belangstelling voor kunst, cultuur, literatuur en psyche. Dan voel ik de behoefte om ze uit te beelden. Het eigenlijke werk draait om inleving. Het fascinerende is de richting daarvan. Er rust bij wijze van spreken patent op die inleving. Niet bij mij, maar bij de persoon in kwestie. Die bezit het patent en daar hangt een prijskaartje aan. En het prijskaartje is het uiteindelijke portret. Kortom, inleving is niet het middel, maar het gevolg. Ik leer iets terug van het portret en begrijp de persoon in kwestie beter. Die komt a.h.w. tot leven. Het perspectief is veranderd. Vrij letterlijk zelfs. Het portret komt naar voren uit een bron, die je kan zien als het verleden en verschijnt in het hier en nu. Mijn inleving is reflectie. Dat is m.i. ook de clou geweest in de presentatie van Bijbelse figuren op schilderijen uit de vroege Renaissance. Alleen wij ervaren dat niet meer zo, omdat alles om onszelf draait.”

Dat puntje van die stoel was zo gek nog niet